Έρωτα ανίκητε στη μάχη, σύμφωνα με τον Σοφοκλή. Ανίκητος. Και πολλές φορές Σπάνιος. Ο Bruckner έλεγε: ο έρωτας δεν είναι σπάνιος. Σπάνιος είναι ο έρωτας με διάρκεια και αμοιβαιότητα. Πολλά τα χαρακτηριστικά που θα αποδίδαμε για να περιγράψουμε τον έρωτα. Αμέτρητα.
Χρονικά πότε είμαστε έτοιμοι να ερωτευθούμε; Ερωτευόμαστε όταν έχουμε ανάγκη να βγούμε από τη ρουτίνα και την στασιμότητα; Πιθανόν. Όταν όμως αποζητούμε τον έρωτα συχνά εκείνος μοιάζει να μας ξεγλιστράει. Κάνοντας εικόνα τον θεό Έρωτα να μας χτυπάει με το βέλος του, καταλαβαίνουμε πόσο διεισδυτικά εισβάλλει στην ζωή μας. Έρχεται να ταράξει τα νερά και να δημιουργήσει πολλά διαφορετικά συναισθήματα.
Πολλές θεωρίες έχουν πολλά να μας δείξουν για το ποιον τελικά ερωτευόμαστε. Μας ελκύει το οικείο, αυτό που μάθαμε; Ή μήπως ψάχνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό από όσα βιώσαμε για τις σχέσεις στο άμεσο περιβάλλον μας; Μάλλον και τα δύο. Και σε πολλές περιπτώσεις ίσως και να ερωτευόμαστε κάτι εξιδανικευμένο, κάτι που εμείς προσδοκούμε ότι θα είναι όπως έχουμε φανταστεί. Μεταθέτουμε χαρακτηριστικά που επιθυμούμε σε ένα πρόσωπο, προσδοκώντας να είναι έτσι όπως έχουμε ονειρευτεί, παραλείποντας πολλές φορές και πως πραγματικά είναι ο άλλος. Αυτό είναι ενδεχομένως και μία μελλοντική απογοήτευση στις προσδοκίες μας. Όπως και να έχει σίγουρα η απάντηση δεν είναι μόνο μία. Και όποια και αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι ο Έρωτας!
Η αφορμή συνήθως είναι ένα βλέμμα. Αυτό το διαφορετικό βλέμμα που όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε και συνήθως μας βάζει σε μία νέα περιπέτεια. Πολλές φορές μπορεί να λεκτικοποιηθεί άλλες πάλι όχι. Σε κάθε περίπτωση μάλλον ακολουθείται διαφορετική πορεία. Παρά τις διαφορές μας όμως, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μας, ξεκινώντας να ερωτευόμαστε σίγουρα περνάμε από ορισμένες «διαδικασίες».
Ποιες είναι αυτές οι διαδικασίες;
Σωματικά παρατηρείται διαστολή της κόρης των ματιών, εφίδρωση, γρήγορος καρδιακός παλμός (ταχυκαρδία), αποπροσανατολισμός, έλλειψη συγκέντρωσης, μειωμένη όρεξη για φαγητό, ενδεχομένως αϋπνία.
Αρχίζουμε να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε λεπτομέρειες που εμπλέκουν το αντικείμενο του πόθου μας. Συνήθως αυτό απασχολεί το μεγαλύτερο ποσοστό της σκέψης μας και είναι πιθανόν να μας δυσκολεύει να συγκεντρωθούμε σε άλλες δραστηριότητες όπως η δουλειά ή κάτι που να απαιτεί την απερίσπαστη προσοχή μας.
Αρχίζουμε να νιώθουμε έντονο πάθος και επιθυμία, μία έντονη αίσθηση έκστασης και ενθουσιασμού.
Σαφώς δεν απουσιάζει και η έντονη ερωτική έλξη και επιθυμία, καθώς και οι σεξουαλικές φαντασιώσεις για το πρόσωπο που έχουμε ερωτευθεί. Δεν λείπουν οι εκδηλώσεις τρυφερότητας, προσκόλλησης αλλά και εξαρτητικής συμπεριφοράς. Συνήθως οι δύο ερωτευμένοι αναπτύσσουν ένα κώδικα επικοινωνίας, με αίσθηση συμμετοχής και «συνενοχής» στο μεταξύ τους, που αφορά μόνο εκείνους.
Εκτός όμως από την όμορφη πλευρά του έρωτα, υπάρχει και η αντίθετη, διαφορετική πλευρά. Έρωτας ή πόλεμος; Ξαφνικά δημιουργούνται συναισθήματα ψυχροπολεμικά. Ποιος θα κατακτήσει και θα υποτάξει τον άλλον, ποιος θα επιβληθεί; Η επιθετικότητα είναι επίσης μία ένδειξη ενός ανεσταλμένου, υπολανθάνοντος και καλά κρυμμένου πάθους. Συνήθως κοντραριζόμαστε μην μπορώντας να εκδηλώσουμε με διαφορετικό τρόπο το βαθύτερο συναίσθημα και επιθυμία μας.
Η ζήλεια, ο θυμός, η διαφορετικότητα μας από τον άλλο δημιουργούν κατ’επέκταση και άλλα δευτερογενή συναισθήματα όπως η ανασφάλεια, η αγωνία και ανησυχία για το πως θα βρεθούμε στην ίδια συχνότητα με τον άλλο, ο οποίος ίσως είναι ένας εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας από εμάς. Όλα μας τα συναισθήματα ίσως και να εκδηλώνονται στον υπερθετικό βαθμό, πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει αρκετά προβλήματα.
Τα συναισθήματα μπορεί λοιπόν να λειτουργήσουν αντιφατικά και αμφιθυμικά. Μια κατάσταση όπου την στιγμή που αρνούμαστε το αντικείμενο του έρωτα μας την ίδια στιγμή το αποζητούμε με κάθε τρόπο. Κάπου εκεί σε αυτή την ενδοψυχική σύγκρουση ερχόμαστε να αναρωτηθούμε: έχει λογική ο έρωτας; Μάλλον όχι. Συνήθως λέγεται πως για να εξελιχθεί κάτι χρειάζονται κοινά σημεία με τους άλλους. Συχνά ακούμε την φράση: «δεν ταιριάζουν καθόλου, πως είναι μαζί»; Και όμως πολλές φορές η επισφράγιση του έρωτα δεν έρχεται απαραίτητα από τις ομοιότητες.
The end of the affair. Ο έρωτας περνάει. Τελειώνει. Ακόμα και σε μία σχέση, σε ένα γάμο, σε μία συμβίωση. Το ευτυχές είναι να μετουσιωθεί σε ειλικρινή αγάπη. Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Γιατί όμως ο έρωτας να μην διαρκεί για πάντα;
Ο έρωτας προσγειώνεται στην πραγματικότητα και συνήθως με άτσαλο τρόπο. Όταν χρειάζεται να ανταποκριθεί στην καθημερινή λογική και ρουτίνα αδυνατεί. Συνήθως δεν μπορεί να φέρει εις πέρας όλα όσα έχει υποσχεθεί. Είναι βιαστικός και όταν δεν πάρει αυτό που θέλει αποχωρεί.
Εμείς οι ίδιοι πολλές φορές εγκαταλείπουμε, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα αληθινά μας συναισθήματα, τα οποία μας τρομάζουν και δεν θελουμε να τα παραδεχθούμε.
Ένας άλλος λόγος για την έλευση του τέλους, είναι η μη ομοιότητα μας με τον άλλο. Ερχόμαστε σε σύγκρουση όταν ο άλλος είναι διαφορετικός (πράγμα το οποίο αρχικά μας εξιτάρει στο να σχετιστούμε) και δεν συνάδουν πάντα οι απόψεις μας και τα πιστεύω μας. Δεν έχουμε την υπομονή και την αντοχή. Φοβόμαστε την ευαλωτότητα μας και το πως θα διαχειριστούμε τις διαφωνίες που σίγουρα θα υπάρξουν.
Και κυρίως, κάτι που προαναφέρθηκε, έρχεται η απομυθοποίηση και παύει η εξιδανίκευση της αρχικής εικόνας που είχαμε στο μυαλό μας. Η αλήθεια έρχεται να αποδομήσει τα πράγματα από το πως τα είχαμε φανταστεί και τα τοποθετεί στην πραγματική τους υπόσταση.
Αρκετές φορές μετά το τέλος του έρωτα, ανεξάρτητα του ποιος έφταιξε ή ποιος έφυγε πρώτος, αν ήταν δική μας επιλογή ή όχι, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την απώλεια με διάφορους τρόπους.
Μπορεί να προσκολλόμαστε εμμονικά στον/στην πρώην σύντροφο μας, αρνούμενοι να αποδεχθούμε το τέλος. Και δυστυχώς δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ελέγξουμε ουτε την στάση ούτε την συμπεριφορά μας. Όταν παρέλθουν όλα αυτά οδηγούμαστε στο πένθος. Το πένθος και ο πόνος για την απώλεια.
Εδώ μάλλον συμβαίνει αυτό που γενικά παρουσιάζεται στις διαδικασίες πένθους. Δεν πονάμε μόνο για αυτό που χάνουμε, για όσα μας έδινε η σχέση και πλέον δεν μας τα δίνει, για την μοναξιά και την απουσία του άλλου από την ζωή μας, αλλά κυρίως για την ιδιότητα μας ως «ερωτευμένου». Δεν είμαστε πια αυτό που ήμασταν μέσα στην διαδικασία του έρωτα, επομένως χάνουμε κάτι δικό μας, ένα κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού.
Κάποτε όλα τελειώνουν. Και τα όμορφα και τα δύσκολα του έρωτα. Σπάνια κάποιος θα μετανιώσει για έναν έρωτα που έζησε. Ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, έχουμε να μάθουμε πράγματα, και ακόμα και όταν υπερτερούν τα αρνητικά, ποτέ δεν ευχηθήκαμε να μην είχαμε ζήσει έναν μεγάλο έρωτα. Μία δύσκολη ερωτική εμπειρία συνήθως μας οδηγεί σε ανασύνταξη και δυνατή ψυχική αναδιοργάνωση ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω. Για τον έρωτα δεν υπάρχει manual. Οφείλουμε να τολμήσουμε. Ακόμα και αν χάσουμε ξέρουμε πως σίγουρα θα έχουμε Ζήσει.
•Δεν μου αρέσει να δουλεύω με ερωτευμένους. Ίσως γιατί τους ζηλεύω – κι εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ. Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά. Κι εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα.
Irvin D.Yalom, Ο Δήμιος του Έρωτα•
🤝🏻Αγγελική Τσαγκαράκη | Ψυχολόγος
📍Ν.Καζαντζάκη 13 | 71202 | Ηράκλειο Κρήτης
📩 angeliki.tsagkaraki.info@gmail.com
🌐www.angelikitsagkaraki.com
